دوازده سال پیش روزنامه جام جم گفتگویی با علیرضا حقیقی، ستاره این روزهای تیم ملی داشت. حقیقی آن زمان دروازه بان تیم نونهالان تیم ملی ایران بود.

علیرضا حقیقی دروازه بان شماره یک تیم ملی فوتبال کشورمان در جام جهانی در دوران نوجوانی اش پیش بینی کرده بودکه روزی در نقش احمدرضا عابدزاده در فوتبال ایران خواهد درخشید.

علیرضا حقیقی در سال 81، وقتی که فقط 14 سال داشت، آن زمان که در عمان با تیم ملی نونهالان به مدال نقره رسیده بود با روزنامه جام جم در ضمیمه «تیک تاک» گفتگو کرد.

امروز در حالی که علیرضا حقیقی به عنوان دروازه بان اول ایران نگاه جهانی را به خود معطوف کرده، پای در جای الگوی خود گذاشته و اگر در جام جهانی 1998 احمدرضا عابدزاده شماره یک ایران بود، امروز همان نوجوان از دروازه تیم ملی ایران حراست می کند.

بین عابدزاده و حقیقی نقاط مشترک فراوانی وجود دارد که شاید مهمترین آنها همین تلاش برای رسیدن به آرزوها باشد. بخش هایی از متن گفتگوی سال 81 جام جم با علیرضا را در ادامه بخوانید:

«وقتی در عمان مدال های نقره را از گردن او و هم تیمی هایش آویزان می کردند، چشمان همه بچه های تیم گریان بود؛ ولی او الان هم نمی داند چرا در آن موقع خنده اش گرفته بود. آنها در فینال یک-3 از قطر باخته بودند؛ در حالی که در بازی های مقدماتی همان دوره از بازی ها 2- یک قطر را شکست داده بودند.

علیرضا حقیقی، کاپیتان و دروازه بان تیم ملی نونهالان در خانه شان روبروی من نشسته است و با هیجان صحبت می کند. او خودش را عابدزاده 10 سال بعد می داند. با اعتماد به نفسی که در او می بینم، باورم می شود که او واقعا روزی سنگربان تیم ملی بزرگسالان خواهد شد.»

تاریخ تولد؟

- سال 67.

شغل؟

- فعلا که دانش آموز سال اول دبیرستان هستم.

تا به حال گل هم زده ای؟

- دروازه بان هستم. گل نزده ام.

در کدام تیم باشگاهی بازی می کنی؟

- نوجوانان پرسپولیس.

با تیم نوجوانان پرسپولیس هم مقامی کسب کرده ای؟

- فعلا در مسابقه های استان تهران قهرمان شده ایم.

در مدرسه هم فوتبال بازی می کنی؟

- بله.

در چه پستی؟

- خط حمله.

چطور دروازه بان تیم ملی نونهالان شدی؟

- از سه، چهار سالگی همراه پدرم به ورزشگاه شهید کشوری می رفتم. در آنجا با فوتبال آشنا شدم و تقریبا 10 سالم بود که در دروازه همان تیم ایستادم. حدودا یازده ساله بودم که برای تست تیم اینترمیلان دعوت شدم؛ پس از مدتی به تیم نونهالان سایپا رفتم. تقریبا یک سال در سایپا بودم و بعد هم به تیم نونهالان پرسپولیس دعوت شدم تا بالاخره امسال برای دروازه بانی تیم نونهالان انتخابم کردند.

مسابقه های غرب آسیا چطور بود؟

- در دبی دو مسابقه تدارکاتی با تیم نونهالان امارات داشتیم. بازی اول را 4- صفر بردیم و بازی بعد را 4-2. بعد از دبی برای شرکت در مسابقه های نونهالان غرب آسیا، راهی عمان شدیم. در بازی اول، قطر را 2- یک بدیم، در دومین بازی با عراق 2-2 شدیم و بعد هم لبنان را 5- صفر شکست دادیم و به نیمه نهایی رسیدیم. بازی نیمه نهایی مان با اردن بود که 3- صفر بردیم و به فینال رسیدیم و در فینال باختیم و نایب قهرمان شدیم.

موقعی که باختید، گریه هم می کردی؟

- در آخرین مسابقه همه گریه می کردند اما نمی دانم چرا من خنده ام گرفته بود.

چرا تو کاپیتان شدی؟

- نمی دانم. در رختکن بودیم و برای بازی با لبنان خودمان را گرم می کردیم. وقتی اسامی بازیکنان دو تیم را اعلام کردند، گفتند من کاپیتان هستم و از آن زمان تا بازی فینال، من کاپیتان بودم.

وقتی در بازی ها گل می خوردی، عکس العمل بقیه چه بود؟

- من در بازی های غرب آسیا کلا شش گل خوردم که چون مقصر خود بچه ها بودند، چیزی نمی گفتند.

فکر می کنی 10 سال بعد کجایی؟

- دروازه بان تیم ملی بزرگسالان می شوم.

دوست داشتی جای کدام بازیکن ایرانی باشی؟

- احمدرضا عابدزاده.

تیم ایرانی مورد علاقه ات؟

- پرسپولیس.

تیم خارجی؟

- منچستر.

با چه نوع موسیقی راحتی؟

- پاپ.

آخرین بار کی کتاب غیردرسی خواندی؟

- فکر کنم تابستان بود.

آخرین فیلمی که دیدی؟

- ارتفاع پست.

یک خاطره؟

- پس از پیروزی در مسابقه های فوتبال غرب آسیا به سفارت ایران در عمان رفتیم و خیلی خوش گذشت. در آنجا به ما یک پلاک و 200 دلار پول پاداش دادند.